1990 yılının baharıydı

Takvimde bahar görünse de Bursa’nın o keskin soğuğu, benim gibi bir Akdenizli için zor bir durumdu. Ama o soğuğu unutturacak bir coşku, içimizi ısıtan bir tutku vardı: Ahmet Kaya konseri.

İki arkadaşımla Bolu’dan yola çıkıp bu efsanevi anın bir parçası olmak için Bursa’ya koştuk. Bu, bir sanatçıyı dinlemekten öte bir şeydi. Bu, bir inancın, bir umudun, bir hislenmenin peşinden gitmekti.

Bursa’nın o dönemde 3 büyük konser mekanı vardı. Tayyare Kültür Merkezi, Merinos Atatürk Kongre ve Kültür Merkezi ve Kültürpark Açık Hava Tiyatrosu. Konser, bu konser alanlarından biri olan Kültürpark Açık Hava Tiyatrosu’nda yapılacaktı. Oturarak izleme kapasitesi 3.500 kişiydi. Siyasi atmosfer nedeniyle katılımın düşük olacağı düşünülüyordu. Ama Ahmet Kaya’nın sesi, yalnızca şarkı söyleyen bir insanın ötesindeydi. Onun sesi, dönemin siyasi gerginlikleri içinde haykırmak isteyip susan milyonların iç sesi gibiydi.

Konser günü, öngörülerin aksine büyük bir kalabalık toplandı. Sadece oturma yerleri değil, ayakta izleme alanları bile yetmedi. 3.500 kişilik oturma alanı dolarken, ayakta izleme kapasitesi olan 1.500 kişilik alanı da 3.000 kişi daha doldurdu. İnsanlar omuz omuza, gökyüzüne umut dolu bakışlarla şarkılara eşlik etti.

Ahmet Kaya sahneye çıktığında coşku tarifsizdi. Sesi, sanki yıldızlı Bursa gecesine dokunan bir ağıt gibi yükseldi. Ama bu ağıt, karanlığa inat bir devrim umudu taşıyordu. Herkesin yüreğinde aynı his vardı: “Yarın devrim olacak!” Hayaller, dostluklar, kardeşlik bu şarkılarda hayat buluyordu. Ancak şarkılar bitti, gece sona erdi ve sabah devrim olmadı.

Ama o gece, bir devrimden çok daha fazlasını yaşadık. İnsanların kalplerinde birleştiği, aynı umutla nefes aldığı bir an, bir hafıza, bir direniş gecesi... Bu, sadece bir konser değil, bir halkın sessizce haykırdığı bir özgürlük şarkısıydı.

O anı bugün bile hatırladıkça içim ısınır. O soğuk Bursa baharını, Ahmet Kaya’nın şarkılarıyla ısıtan o yürekleri... Çünkü şarkılar biter, ama o şarkılarda yaşanan duygular asla unutulmaz.