Canan Onurer yazdı: Mesleki etik neden yetmedi?

Mesleki etik neden yetmedi?

Biliyorum, herkes bu özel sayıda elinde tuttuğu gazete Kıbrıs Postası’nın 20’nci yılına özel bir yazı bekliyor.

İşimizi nasıl yaptığımız, nasıl bağlılıkla kamuoyuna doğruları, doğrudan anlatma kaygımız olduğunu bir kez daha duymak istiyor. Fakat bu şartlarda toplumun içinde bulunduğu durumla gazeteyi-gazeteciliği ayırmak mümkün değil.

Hele de Kıbrıs’ın en çok takip edilen internet gazetesinde iseniz.

Gazetecinin mesleğini anlatmaya başladığında klişeleşmiş olan ‘yağmur, çamur, sıcak, soğuk demeden görevinin başında olur’ cümlesine küresel salgını da eklediğimiz bu iki yıl içerisinde tam manası ile sokakta büyük risk altında canımızla, sevdiklerimizin canı ile sınanarak sahada olduk.

Yorulduk, işsiz kalmakla karşı karşıya kaldık.

Sadece ülkemizde de değil tüm dünyada gazetecilerin nasıl zorluklar ile çalıştığını gördük yaşadık.

Uzatmayacağım…

Bunu bize yaptıran neydi?

Yaptığımızın en az bir doktor kadar fedakârca olmasını sağlayan şey nedir hiç düşündünüz mü?

Maaşların yarıya düştüğü fakat çalışma saatlerimizin arttığı bu süreç nasıl bu şekilde gitti?

Sendika, birlik ve duyarlı bir kaç kişinin yardımları ile evlerimize erzak sokabildiğimiz bu süreçle nasıl baş ettik?

Bir yerlerde mesleğe başlamadan önce bize yemin ettirildiğini sanıyorsanız yanılıyorsunuz!

Gazeteciler kendilerine ‘meslek temel ilkeleri ve mesleki ahlak’ kitabını kılavuz yapıyor.

Sonrası ise bu kılavuzla tüm sorulara cevap verebiliyor.

PEKİ, BAŞARDIK MI?

İnanın bu sorunun cevabını ben gönül rahatlığı ile veremiyorum. Covid 19 süreci yaşadığımız ve yaşattığımız fiyaskolarla dolu. Toparlamaya çalışırken etik değerlere sıkı sıkıya bağlanma çabamız ‘daha fazla tıklanma’ kaygısı ile sekteye uğratıldı.

MESLEKİ ETİK NEDEN YETMEDİ?

Pandeminin içinde bir cumhurbaşkanlığı seçimi, oldukça olaylı kurultaylar, parti kurmalar, tutuklamalar yaşanılan bir dönemden çıkarken zayiatımız ahlaki değerler oldu.

Vücudumuzun içerde gerçek mikroplara karşı savaşmasını sağlamaya çalışırken esas yenilgiyi dışarıdan yedik.

Müdahalelerle geçen bir seçim süreci, herkesin bildiği ve konuştuğu olayları ‘ben bunu şimdi nasıl yazacağım? Konuşacağım?’ Sorularına cevap ararken bulduk kendimizi.

Mesleki ahlak ve temel ilkeler kitabını ‘idealizm’ olarak değerlendiren zihniyetlere karşı savaşta yenik düştük.

Tam toparlanıyoruz dediğimiz anda ekmeğimizle de sınandık.

Açlık sınırının asgari ücretin altında kalması, ülkenin ekonomik yapısının çökmesi karşında toplumun içinde bulunduğu duruma sessiz kalamadık. Çünkü onun bir parçasıydık…

Bir taraftan bu yüzyılda ifade özgürlüğü için sokağa döküldük, gazetecilerin işini yapmasının engellenmesi ile karşı karşıya kaldık.

Sıkı sıkıya sarılmamız gereken kitapçığımızı ise rafa kaldırdık.

Mesleki etik yetmedi…

***

Sanal bir dünyanın gerçekmiş gibi bize sunulmaya çalışılacağı yeni bir düzenin içine girmek üzereyken zaten karına kar katmaya çalışan şirketlerin kobayı olarak ‘mutlu insan’ olmaktan vazgeçirilmeye çalışılıyoruz…

3-5 kişi kaldık zaten diyerek insanlığımızdan da vazgeçersek tam kaybedeceğimizi ise biliyoruz…

Yıllar önce Türkiye Gazeteciler Sendikası’na gittiğimde orada bulunan bir pankartı fotoğraf çekip sosyal medyada kapak fotoğrafım yapmıştım…

Hiç aklımdan çıkarmadan devam etmek istiyorum;

‘Önce insanım, sonra gazeteci’

***

20 yılının dokuz yılına tanıklık ettiğim Kıbrıs Postası bir okul. Her gün sınandığınız, kuşakların çatıştığı ve yeniye hep açık olmanız gereken bir okul…

Hataları var.

Kaygıları var.

Ama umudu da var…

Umudumuz da var…

Nice yıllara Kıbrıs Postası, nice yıllara evimiz…