Onkoloji servisindeki hasta yakınından sandalye tepkisi: Sağlanan bu ortamı herkes görsün!

Babası onkoloji hastası olan Münevver Nizam Kahvecisoy, sağlık sisteminin yetersizliğine dikkat çekti. Dr. Burhan Nalbantoğlu Devlet Hastanesi'nde refakatçilere sağlanan olanağın paylaştığı fotoğraf ile sadece “sandalye” olduğunu belirten Kahvecisoy, bu duruma tepki gösterdi.

Beş yıldır babasının tedavisiyle birlikte hastane koridorlarında, odalarında ve bekleme salonlarında vakit geçirdiğini söyleyen Kahvecisoy, bu süreçte hem fiziksel hem de psikolojik zorluklarla mücadele ettiklerini belirtti.

Kahvecisoy, hastanede refakatçilere sunulan sınırlı imkanlar ve ortamın yetersizliğini eleştirerek, “Hastalık sadece fiziksel değil, aynı zamanda ruhsal bir yolculuğa dönüşüyor. Ailenin üzerindeki bu ağır yükün derinliğini ancak aynı yolu yürüyenler anlayabilir. Birçok onkoloji hastasının moral ve psikolojik desteğe büyük ihtiyacı var. Ancak burada neredeyse tüm olanaklar eksik. Bu hastalıkla mücadele ederken, hastalara ve ailelere sunulan koşullar çok yetersiz” dedi.

Kahvecisoy, sağlık hizmetlerinin sadece tedavi değil, aynı zamanda insana saygı olduğunu vurgulayarak, “Bize saygınız bu kadar mı?” diye sordu. Sağlık Bakanlığı’na bağlı üst düzey yetkililerin, hastanenin ve hastaların koşullarını gözlemleyip, gerçekten hak ettikleri hizmeti alıp almadıklarını sorgulamalarını istedi.

Nizam Kahvecisoy’un açıklaması şöyle:

"Yaşasın KKTC!

Ekteki fotoğraf Dr. Burhan Nalbantoğlu Hastanesi'nin Onkoloji  bölümünden.. Bir refakatçi olarak bize sunulan tek olanak... Artık ne kadar burdaysak refakatçinin oturma, uyku uyuma, şimdi bu mesajı yazma yeri. Ne kadar güven verici değil mi?

Beş yıldır babam onkoloji tedavisine başladığından beri hastane koridorları, odalar, bekleme salonları; burası bizim evimiz oldu. Babamın hastalığı süresince, bu hastalık sadece fiziksel değil, psikolojik bir yolculuğa da dönüştü. Ailenin üzerindeki bu ağır yükün ne kadar derin olduğunu, ancak aynı yolu yürüyenler anlayabilir. Birçok hastanın, özellikle onkoloji hastalarının, moral ve psikolojik destek ihtiyaçları büyük. Hastalıklar, fiziksel olduğu kadar ruhsal da bir savaş. Ama burada, neredeyse tüm olanaklar bu işte... Bu hastalıkla mücadele ederken, hastalara ve ailelere bu mu reva görünüyor? Moral, bir küçük umut, değerli hissetme tedavinin bir parçası değil mi? Hem hastalar hem de aileler için sağlanan bu ortamın yetersizliğini herkes görsün istiyorum.

Bütün bunları yaşarken, acaba sağlık bakanlığına bağlı üst düzey bir yetkili, hastanenin ve hastaların koşullarını gözlemleyip, gerçekten layık oldukları hizmeti alıp almadıklarını biliyorlar mı? Hepimiz için, sağlık hizmetleri sadece tedavi değil, aynı zamanda insana saygıdır. Bize saygınız bu kadar mı?"