Barış herkes için, her yer için...

Akdeniz'de bir gün daha geceye yeniliyordu. Telefondaki ses birlik komutanımdı ve bana yeni görevimin detaylarını anlatıyordu. Nutkum tutulmuş dinliyordum. Bugünden 19 yıl önceydi...

*

Görevim sabaha karşı 03.30'da başladı. Girne'deki birliğimden bir otobüs ve onu süren Hüseyin ile ayrıldık. Yarım saat içinde Geçitköy'de olacaktık. Yol boyunca gideceğimiz adresi nasıl bulacağımızı konuştuk. Adres bir gün önce şehit düşmüş Allahverdi Kılıç'ın ailesinin eviydi. Komutan bana: "Şehit evine bayraklar asılır" demişti. Ancak Geçitköy'e girdiğimizde şaşkınlık yaşadık. Çünkü tüm evler bayraklarla donatılmıştı. Yavaşça ilerledik, kalabalık bir evin önünde durduk. Bu ev, Allahverdi'yi gururla askere gönderen ve dönmesi için gün sayan ailesinin eviydi. Aynı ev onun artık dönemeyeceği evdi.

Otobüsten indim. Kıyafetlerimi düzeltip yolu karşıya geçtim. Görevim aileyi almak ve tüm tören boyunca hizmet etmekti. Beni askeri kıyafetler içinde görüp ilk sarılan evin babasıydı. Bütün gücümle dişlerimi sıktım. Ağlamamak için insanüstü bir gayret içindeydim. Ağlamadım.

Aileyi alıp, Mağusa Devlet Hastanesi'ne, cenazeyi teslim almaya gittik. Acı dolu notlara eşliğinde yapılan törenle cenazeyi aldık. Dişlerimi sıkıyordum. Ağlamamalıydım. Ağlamadım.

Lefkoşa Devlet Hastanesi'ne geldik. Aile evlatlarını son bir kez görmek istedi. İzin aldık. Bu görev de bana düştü. Ellerim titreye titreye, dişlerimi sıka sıka cenazenin yüzünü açtım. Allahverdi bir melek gibi uyuyordu.

Tüm aile sırayla gelip gördü. Ben yanında durdum. Ağlamadım.

Vakit geldiğinde Lefkoşa Selimiye Camii'ndeydik. Gözün gözü göremeyeceği bir kalabalık vardı. Acı kol geziyordu. Ben ağlamadım.

Namazın ardından Girne Caddesi'ni ters yönde geçerek, öndeki araçta cenaze olmak üzere yola koyulduk. Meclis ve Türkiye Büyükelçiliği'nin bulunduğu yoldan geçtik. Aile yol boyunca ağlıyordu. Ben dişlerimi kırarcasına sıkıyordum.

*

Sosyal Sigortalar Dairesi'nin bulunduğu yoldan ilerliyorduk ki, cenazenin geçişini selamlamak için yoldaki insanların durduğunu, Daire'nin içindeki insanların ayakta olduğunu ve nihayet iki küçük ilkokul öğrencisinin selam verdiğini gördüm. Gözlerimden yaşlar, biriktirdiğim kadar yoğun akmaya başladı. Acının, satırlardan taşan bir betimlemesi gibiydi herşey.

*

Bugün Allahverdi'nin melek gibi uyuyuşunun yıldönümü. O'na ve tüm şehitlere Allah'tan rahmet dilerim. Ben her şehit haberinde, coğrafya neresi olursa olsun Allahverdi'yi hatırlarım. Her kaybedilen için aileye düşen ateş, o geceki kadar yakın, gözlerimin içine düşer.

Hiçbirini geri getiremeyiz ama kayıplarımızdan da oluştuğumuzu biliriz çoğu zaman.

Bu nedenledir, her yer için, herkes için barışa duyulan ihtiyaç. Bu nedenledir barışın tartışılmaz gerekliliği…