Her insan, kendi niyetinin yoldaşıdır

Bazen bir söz, insanın içini öyle bir yerden yakar ki, sessizce durur ve düşünürsün. Bugün önümde duran siyah beyaz bir fotoğrafta, yaşanmışlıkların yüzüne kazındığı bir adam vardı. Altında da şu cümle:

“Başkasının baharını çalanın bahçesi çiçek açmaz. Başkasının güneşini kesenin üzerine güneş doğmaz. Hâlâ anlamadınız, kötü niyetle iyi murada varılmaz…”

İçime oturdu bu söz. Çünkü ne kadar tanıdık geldi. Hepimizin hayatında vardır böyle insanlar. Senin gülüşünü eksiltmekten keyif alanlar. Işığını kapatınca kendi karanlığının parlayacağını sananlar. Birinin sevincine gölge düşürünce, hayatın ona ödül vereceğini düşünenler…

Ama işler öyle yürümüyor. Yürekten çıkan her dua, bir şekilde geri dönüyor. Ve kötülük de öyle… Gidip bir duvara çarpıyor ve gelip yine sahibini buluyor.

Birinin yolunu kesmekle kendi yolunu uzatamazsın. Birinin neşesini söndürmekle kendi huzurunu yakalayamazsın. Çünkü hayat, görünmeyen bir terazidir. Ve o terazi, gün gelir şaşmadan tartar.

Bazı insanlar neden sürekli mutsuz diye soruyoruz bazen. Belki de cevabı burada gizli: Başkasının baharına kıyanlar, kendi topraklarında kıştan başka bir şey göremez.

Ve belki de en önemlisi şu: Kötü niyetle çıkılan bir yolun sonu, iyi bir yere varmaz. Ne kadar süslenirse süslensin, niyet karaysa, akıbet de karanlıktır.

O yüzden bu sözü kendimize sık sık hatırlatalım:

Kimsenin güneşini gölgelemeyelim.

Kimsenin baharına göz dikmeyelim.

Çünkü iyilik, en çok iyilikle yol alır.

Ve unutmayalım…

Her insan, kendi niyetinin yoldaşıdır.