Sosyal medyada aşırı iyi ebeveynlik baskısı

Eskiden ebeveynlik evde yaşanırdı, komşu görür, akraba yorum yapar, o kadar… Şimdi ise ebeveynlik Instagram’da, TikTok’ta, YouTube’da yaşanıyor.
Bir anne ya da baba sosyal medyada paylaşım yaptığında sanki bir sınava giriyor:
Yemek organik mi?
Oyun pedagojik mi?
Çocuk enstrüman çalıyor mu?
Her gün kitap okunuyor mu?
Kıyafetleri uyumlu mu?
Doğum günü konsepti profesyonel mi?

Sosyal medya ebeveynliği öyle bir noktaya geldi ki, gerçek çocuğun ihtiyaçları geri planda kalıp, “dışarıdan nasıl görünüyoruz?” sorusu öne geçti.

Bir uzman bu durumu şöyle özetledi:
“Çocuğu değil, algıyı büyütmek.”

Gerçekte çocuğun mutlu olup olmadığı değil, fotoğrafta mutlu görünüp görünmediği önemseniyor.
Anne babalar fark etmeden kendilerini bir yarışın içinde buluyor.
Kim daha iyi besliyor?
Kim daha iyi aktiviteler yapıyor?
Kim daha iyi gelişim atağı içeriyor?

Halbuki çocuk dediğin şey mükemmel değil; dağınık, gürültülü, bazen sinirli, bazen inatçı…
Ama sosyal medya tüm bu gerçekliği görünmez kılıyor.
Bir fotoğraf karesi, ebeveynliği gerçekte olduğundan “daha kusursuz” gösteriyor.

Bu da anne babalarda ciddi bir baskı oluşturuyor. Çünkü kimse kötü görünmek istemiyor.
Kimse eksik görünmek istemiyor.
Kimse yetersiz hissedilmek istemiyor.

Ama gerçek şu:
Hiçbir ebeveyn mükemmel değildir.
Hiçbir çocuk kusursuz değildir.
Hiçbir ev Instagram gibi değildir.

Psikologlar artık şu konuda çok net:
Mükemmel ebeveynlik çocuğa zarar verir.
Çünkü çocuk, hata yapmaktan korkar.
Rahat olmamayı öğrenir.
Sürekli performans duygusuyla büyür.

En sağlıklı çocuklar, “gerçek hayatın içinde” büyüyen çocuklardır.
Kirlenen, düşen, bazen sıkılan, bazen sinirlenen, bazen oyun uyduran…

Ebeveynlik bir sahne değil.
Ebeveynlik bir gösteri değil.
Ebeveynlik bir algoritma yarışı hiç değil.

Belki de bugün en özgürleştirici cümle şudur:
“Ben mükemmel değilim, çocuğum da değil ve bu tamamen normal.”