Arkadaşlıkların kısa ömürlü çağı

Son yıllarda ilişkiler sadece romantik anlamda değil, arkadaşlık anlamında da hızla tüketilir oldu. İnsanlar birbirine daha çabuk bağlanıyor ama daha çabuk kopuyor.
Dostluklar artık eskisi kadar uzun sürmüyor.

Birbirine yıllarca dayanmış arkadaşlıkların yerini mevsimlik ilişkiler aldı.

Neden?

Çünkü modern hayat, bağlanmayı zorlaştıran dört büyük etki yaratıyor:

1) Hız kültürü:

Her şeyin hızlı olması ilişkileri de hızlandırıyor. İnsanlar “çabuk bağlanıp çabuk usanma” döngüsüne giriyor.

2) Sonsuz seçenek hissi:

Sosyal medya ve dijital hayat, insana yüzlerce olası arkadaş sunuyormuş gibi bir yanılgı yaratıyor. “Biri giderse yenisi bulunur” hissi, ilişkilerin kıymetini düşürüyor.

3) Empati yorgunluğu:

İnsanlar kendi dertlerinden yorulduğu için başkasının derdine alan açamıyor. Bu da dostlukları yüzeysel hale getiriyor.

4) Kolay vazgeçme kültürü:

Bir sorun çıktığında konuşmak yerine kopmak daha kolay geliyor.

Oysa iyi bir dostluk, emek ister.
Konuşmayı, anlamayı, dinlemeyi, mücadeleyi…
Bugünün insanı ise kolay olanı seçiyor:
“Uyuşmadık, o kadar.”

Fakat işin ironik yanı şu:
İnsanlar hiç olmadığı kadar yalnız hissediyor.

Arkadaşlıkların kısa ömürlü olmasının sebebi belki de şu:
Herkes “biraz daha mükemmel” arkadaş arıyor.
Ama kimse kendinin de kusurları olduğunu kabul etmek istemiyor.

Gerçek dostluk ise kusurların kabulüyle başlar.

Psikologlar bu duruma şöyle diyor:

“İlişki ömrü değil, ilişkiye verilen emek kısaldı.”

Belki de bugün ihtiyacımız olan şey yeni arkadaşlar değil;

Var olan ilişkilerle yeniden bağ kurmak.
Bir telefon etmek.
Bir kahve içmek.
Bir yüzleşmek.
Bir özür dilemek.
Bir “seni özledim” demek.

Çünkü dostluk dediğimiz şey, modern çağın hızına değil; kalbin ritmine uygun bir ilişkidir.

Ve kalp, acele etmez.