Aciz toplum

Geçen gün sosyal medyada gördüğüm, tam bizi, yani Kıbrıslı Türkleri anlatan bir paylaşım beni derecesiz kızdırdı, ama aynı zamanda derinden üzdü.

1960’lardan beri Birleşmiş Milletler Genel Sekreterliğini yapmış kişilerin çerçeveli fotoğraflarını Elton John’un “Sorry” şarkısı eşliğinde ekrandan geçiren paylaşımı şu sözlerle de süslemiş arkadaş: “Biz Kıbrıslılar çoğunuzun başınızı ağrıttık. Sorry.” Kıbrıs sorununu yaratanlara uşaklık yapanlardan başlarını ağrıttığımız için özür dilemek! Belki de gazeteci arkadaşımız bunu mizah niyetiyle yapmıştı. Bilmiyorum.

Kıbrıs konusunu irdelemek değil niyetim bu yazıda. Zaten geçmiş iki yazımda bahsettiğim İngiltere’de yaşayan toplumumuzun durumunu acizlikle bağdaştırarak aynı konuya devam edecektim. Paylaşım bu konuda yararlı oldu.

Türk Dil Kurumu acizliği becerisizlik, güçsüzlük olarak tanımlıyor. 

60lı yıllardan beri dünyanın en zengin ülkelerinden birinde yaşayan, ama diğer toplumlar gibi kendimizi geliştiremeyen, yaşadığımız ülkenin olanaklarından yararlanamayan, geleceğin liderlerini yetiştiremeyen toplumumuz için acizlik tanımı yetersiz kalır. Bence bu tanıma ek olarak eziklik, tembellik gibi kelimeler de katmalıyız.

Bu yazı dizimi tetikleyen nedenin İngiltere’de faaliyet gösteren Türk dili ve kültürü okullarına KKTC’den yapılması planlanan finansal destek olduğunu önceki iki yazımda belirtmiştim. Aynı zamanda diğer toplum okullarından örnekler vererek bizim okullarımızın niye aynı başarıyı sergileyemediğini sorgulamıştım.

Son çalıştığım kurumda destek sağladığım okullardan Arnavut kökenli toplumu temsil eden bir hafta sonu okul başkanı arkadaşıma geçen gün mesaj göndererek şu soruları sordum: Okulunuzun kaç öğrencisi var? Bulunduğunuz okula ne kadar kira ödersiniz? Ailelerden okul ücreti olarak kaç para alırsınız? Aynı gün aldığım cevaplar şöyle: 300 öğrencimiz var; okula yılda £2500 kira öderiz; ailelerden çocukları için £170 yıllık harç alırız. Birden fazla çocuklu aileler için indirim uygularız.  Arkadaşım okul kirasının bu ders yılı içerisinde yükseltildiğinden şikayetçi! Bu arada belirtmem gerekir ki ne bu ne de birlikte çalıştığım diğer toplum okulları geldikleri ülkelerden hiç destek almazlar.

Arnavut kökenli çocuklara eğitim veren bu okulun başarı sırrı ne, biliyor musunuz? Bulundukları okulla, yerel belediye ile, ailelerle kazan, kazan yaklaşımına dayalı ilişkiler geliştirebilme becerisi. Konuyla ilgili ilk yazımda Afgan okulu ve diğer toplum okullarından da örnekler vermiştim. Bizim okullarımız bu becerileri geliştiremedikleri için aynı başarıyı sağlayamadılar ve okullara çok yüksek kira ödüyorlar. Peki diğer toplumlarla ilişkiye geçip onların başarı örneklerinden öğrenmek için ne çaba harcıyorlar? Hiç çaba harcamıyorlar. 

Geçmiş iki hafta içinde yazdığım yazılara yorum gönderen arkadaşlar konu üzerinde çok önemli, isabetli öneriler yaptılar. Bunları burada tekrarlamayacağım. Şu önerileri yaparak yazıma son vermek isterim:

-Üç yıl içerisinde KKTC’den gönderilen öğretmen sayısı yarıya indirilsin. Tasarruf edilen paranın küçük bir kısmı İngiltere’de öğretmen olarak mezun olan veya KKTC ve Türkiye’de öğretmenlik yapıp buraya yerleşen öğretmenleri yetiştirmek için harcansın.

-Öğretmen dağıtım kriteri okulları bulundukları okulla iyi ilişkiler geliştirmeyi teşvik edecek şekilde yeniden gözden geçirilsin.

-Öğrenci sayılarını artırmak için okullarda öğretilen müfredatın çok daha yaratıcı olması için çalışmalar yapılsın. Dil öğrenimi yanı sıra öğrencileri cezbedecek aktiviteler için çalışma yapılsın.  Örneğin müzik, spor dans.

-Eğitim Konsorsiyumu kira sorununu gidermeye yönelik geçmiş önerilerini yeniden masaya yatırsın. Bu, öğretmen dağıtma kriterinin bir parçası olsun.

-Soho’daki KKTC’ye ait binadan elde edilecek gelirin büyük çoğunluğu KKTC’de yaşayan öğrencilerin karşılaştıkları ciddi sorunların giderilmesi için kullanılsın. Geriye kalan gelirin İngiltere’de yaşayan tüm kesimlerin yararı için nasıl kullanılacağı üzerine bir çalışma grubu başlatılsın. 

-Tüm bu ve diğer önerileri görüşüp uygulamak üzere Konsorsiyum öncülüğüne acilen bir çalıştay düzenlensin.

Üç haftadan beri yazdığım bu yazıları kimseyi hedef almak için, kimseyi rencide etmek için yazmadım. Toplumumuz içerisinde, özellikle okullarımızda yıllardan beri özveri içerisinde çalışan kişiler bulunmaktadır. Eğitim Konsorsiyumu okullar için büyük destek sağlamaktadır. Ancak içerisinde dönüp durduğumuz kısır döngüden çıkıp başka toplumlardan öğrenme çabası göstermezsek toplumsal konumumuz hiçbir zaman düzelmeyecektir. Amacım bunu vurgulamaktı.