Sevgi: Işık Yılını Aşan Duygu

Bir filmde söylenen o cümleyi hatırlarsınız: “Zamanı ve mekânı aşabilen tek şey sevgidir.” Romantik bir abartı gibi durabilir; yine de hayat tecrübemiz sık sık bu abartıyı doğrular. Yıllardır görmediğimiz biri aklımıza düştüğünde kalbimiz hâlâ ısınır; kaybettiklerimizi anarken bir anda odanın havası değişir. Sevgi, fizik kanunlarını değilse de, fizikle açıklanması zor bir sürekliliği mümkün kılar.

Sevgi neden böyledir? Çünkü sevgi, iki insan arasındaki bağı, iki zaman arasına da kurar. Dün attığımız bir şefkat adımı, bugünümüze ışık taşır; yarına dair umudu besler. İnsanlar yıldızlara baktığında geçmişi görür ya; sevgi de kalpte öyle çalışır: Uzakta olan, içimizde yakın hissedilir.

Ama bu cümleyi yanlış okumayalım. “Sevgi her şeyi çözer” kolaycılığı, çoğu ilişkide hayal kırıklığı doğurur. Sevgi, çözüm değil; çözüme güç veren motivasyondur. Disiplin, saygı, sorumluluk olmadan sevgi yalnızca güzel bir his olarak kalır. O yüzden, uzak mesafeleri bile aşan bağların ortak sırrı, düzenli emek ve açık iletişimdir.

Bugünlerde birbirimize ulaşmak kolaylaştı; birbirimize temas etmek zorlaştı. Ekranlar yakınlaştırıyor, kalpler bazen uzaklaşıyor. Bu yüzden sevginin “zamana ve mekâna” karşı dayanıklılığını tazelemek için basit üç alışkanlık öneriyorum: Her gün küçük bir şükran mesajı, haftada bir derin bir sohbet (ekransız), ayda bir ortak bir üretim—bir yemek, bir proje, bir hatıra.

Sevginin sırrı, hızda değil istikrardadır. Işık yılı gibi uzaklıkları aşabilen, parlaklık değil sürekliliktir. Bir kalp, başka bir kalbin ritmine alıştığında, mesafe sayı olmaktan çıkar. Ve belki o zaman, bilim değil ama hayat bize fısıldar: Evet, bazı duygular gerçekten de zamanı eğip bükebilir.