Zamanı durdurmak istediğimiz yer

“İnsan, zamanı durdurmak istediği yere aittir.” Bu söz, aidiyetin adresini nüfus cüzdanından kalbe taşıyor. Zamanı durdurma arzusu, aslında “keşke hiç bitmese” dediğimiz anların koordinatıdır. Bir dost sofrası, gece yarısı bir şehrin ışıkları, bir kitabın son sayfasındaki sükût… İnsanın yuvası bazen bir ev değil, bir his olur.

Modern hayat bize hareketi öğretti; fakat aidiyet, bazen durmakla anlaşılır. Nerede durmuş buluyorsun kendini? Hangi mekân seni daha iyi biri yapıyor? Hangi insanla konuşurken sesin sakince oturuyor yerine? Bu sorulara verdiğimiz cevaplar, haritamızı çizer.

Aidiyetin iki yüzü var: kök ve kanat. Kök, bizi besleyen değerler; kanat, dünyayı keşfetme merakı. Zamanı durdurmak istediğimiz yer, bu ikisinin birbirini güçlendirdiği alan. Kökü olmayan kanat savrulur; kanadı olmayan kök körelir. O dengeyi bulduğumuzda, hayatın ritmi içimize uyar.

Bazen ise o yer, bir coğrafya değil bir uğraştır. Üretmek, yazmak, şarkı söylemek, toprağa dokunmak… Zamanın akışını unutturan işler, ruhumuzun doğal mesaisidir. Akış hâlinde geçen saatler, takvimde az görünür ama ömre çok şey katar. Kendi “akış defterimizi” tutalım: Hangi işte zamanın aktığını fark etmiyorum? İşte orası, benliğimin adresidir.

Şunu da unutmadan: Zamanı yalnızca mutlulukta değil, acıda da durdurmak isteriz. Yaraya parmak basan anlar uzadıkça uzar. Aidiyetin karanlık yüzü budur; insan, bazen acısına da ait hisseder. Bu yüzden iyileşme, sevdiğimiz yer kadar özlediğimiz yerini de bilmekle başlar. “Buradan geçiyorum ama burada yaşamayacağım.”

Sonunda anlarız ki aidiyet, sahip olmak değil, şükürle eşlik etmektir. Bir gün, “tam da burası” dediğin yerde gözlerin nemlenir. O nem, geçmişteki senin bugünkü senle buluşmasıdır. Zaman yine akar; ama sen, nereye ait olduğunu biraz daha bilirsin.