Dertler sonsuz mu?

Bir bilgeden aktarılan soruda, dertli birine “Bu dert, dünyadan giderken seninle birlikte olacak mı?” diye sorulur. Cevap hayırsa, mesele birden bambaşka görünmeye başlar. Çünkü ömür sınırlı; sınırlı olan bir kapta sonsuz dert taşınmaz.

Günlük hayatın aciliyetleri, kalbimizde gereğinden fazla yer kaplar. Fatura, mesaj, dedikodu, erteleme… Hepsi birer küçük dalga; üst üste gelince fırtına sanırız. Oysa soruyu hatırlamak, dalgalar arasından ufku görmemizi sağlar. “Bu da geçer” cümlesi bir Pollyanna tesellisi değil; zamana dair somut bir bilgidir.

Elbette bazı dertler ağırdır: hastalık, yas, ayrılık. Onlara “geçer” demek yerine, “yanındayım” demek gerekir. Yine de bilgelik, ağırlığı sonsuzlaştırmamayı öğütler. Dünyaya gelişimiz gibi gidişimiz de tek başınadır; yanımıza aldığımız şey, dert değil, dertle kurduğumuz ilişkidir. Sabır, şükür ve adalet duygusu, insanın ruh çantasına sığanlardır.

Haydi küçük bir pratik: Bir kâğıda günün derdini yazalım. Yanına “beş yıl sonra hatırlayacak mıyım?” diye not düşelim. Cevap “muhtemelen hayır” ise, derdi küçültmek için bir adım atalım: bir telefon, bir özür, bir mola, bir yürüyüş. Cevap “evet” ise, o derdi anlamlı bir çabaya dönüştürelim: tedaviye gitmek, borcu yapılandırmak, duayı çoğaltmak, danışmanlık almak.

Sonda bizi bekleyen hakikat şu: Dert, insana verilmiş bir ceza değil, bir davettir. Kendimizi, inancımızı ve ilişkilerimizi derinleştirme daveti. Dünyadan giderken yanımıza almayacağımız şeyler için bugünü heba etmeyelim. Çünkü asıl kayıp, derdin kendisi değil; derdi yaşarken kaçırdığımız sevinçtir.